Cadel Evans w swojej karierze przegrał dość. Dopiero mistrzostwo świata odmieniło jego karierę. Zdobył pewność siebie, zmienił styl jazdy. Przy okazji rywale nieco zwolnili. Tym samym zbliżając się do końca przygody z zawodowstwem, został zwycięzcą Tour de France. Na przekór niemal wszystkim.
Komentator Eurosportu, Krzysztof Wyrzykowski od lat krytykuje Evansa za to, że ten nie atakuje w sposób spektakularny, jeździ defensywnie, ba, nawet za to, że brzydko siedzi na rowerze. Cóż, dziennikarze niekoniecznie muszą lubić Australijczyka. Odpędza ich, rozpycha się i każe uważać na swojego psa. Do tego wszystko wskazuje na to, że nie bierze niedozwolonych środków. Jest więc nudny i niemiły. I taki śmie być faworytem a nawet zdobywać żółtą koszulkę?
Evans w czasie swojej kariery nie mógł liczyć zbyt często na pomoc. Jako kolarz mtb, jeszcze będąc bardzo młodym zawodnikiem, rywalizował z koalicją Francuzów, którzy raczej uskuteczniali praktyki znane z szosowej grupy Festina niż ucieleśniali ducha „czystego mtb”. Odchodząc z kolarstwa górskiego na szosę trafił do grupy Mapei, gdzie spotkał go najpierw wielki sukces w postaci zdobycia koszulki lidera Giro d’Italia na słynnej Marmoladzie by dzień później zmagać się z goryczą porażki kompletnie „ujechany” przez rywali. Kontrakt z Telekomem to dalsze rozczarowania. Choć był mocny, nie startował w najważniejszych imprezach. Biorąc pod uwagę informacje, jakie o nim posiadamy, nie dziwi to, skoro również niemiecka ekipa w sposób zorganizowany („Konwój Reński”) nielegalnie wspomagała swoich kolarzy. W kolejnej drużynie, Lotto, nie miał dość wsparcia ze strony swoich pomocników.
Wsparcie miał więc głównie ze strony trenera i mentora, Aldo Sassiego. Nieżyjący już Włoch skupiał się na przygotowaniu fizycznym i motywacji a nie na wspomaganiu. To on, przez wiele lat kierując karierą Australijczyka, doprowadził go do tytułu mistrza świata w 2009r. To był przełom w karierze naszego bohatera, po którym, w tęczowej koszulce wygrał m.in. Walońską Strzałę.
Historię z tego roku znamy doskonale. Evans ma świetny sezon od samego początku. Wygrał dwie mniejsze, ale prestiżowe etapówki (Tirreno Adriatico i Tour de Romandie) a Dauphine Libere przejechał w dobrej dyspozycji na drugim miejscu. Na starcie Touru stanął wyjątkowo zdeterminowany i dobrze przygotowany. Wyczuli to jego koledzy z ekipy BMC, i znakomicie przeprowadzili przez pierwszą, nerwową część wyścigu. A potem? Pomny poprzednich porażek, Cadel nie patrzył na nikogo, tylko sam brał się do pracy. Ścigał, kontrolował, atakował. Na koniec pojechał rewelacyjną czasówkę, dzięki czemu wygrał.
Jako postać, która wygrała Tour, gdy ten stał się bardziej ludzki, sam jest również wielowymiarowy. Niezmiernie twardy i zawzięty, gdy walczy o pozycję na trasie. Wrażliwy na mecie i często sfrustrowany gdy jest pod presją ze strony mediów. Równocześnie nie pozbawiony autoironii, o czym świadczyła sprzedaż koszulek, z jego najsłynniejszym bon-motem. Cóż, Cadel jest wrażliwy, więc i troszczy się o swojego pupila. A że jakiś dziennikarzyna nie patrzy pod nogi, to trzeba mu o tym dosadnie przypomnieć.
Za to wszystko Australia oszalała na jego punkcie. Miejscowa prasa rozpisuje się na temat zwycięstwa czystego kolarstwa. Sam Evans jest raczej powściągliwy w tym temacie. Do przejścia na szosę namówił go m.in Michele Ferrari, a w międzyczasie sam zawodnik miał kontakt z kolarzami i drużynami, które do czystych nie należały. Przez większość czasu był jednak outsiderem, pozostającym poza głównym układem. Tour wygrał dopiero, gdy zawodnicy zwolnili średnio o 2km/h a kluczowe podjazdy zaczęli pokonywać o 3-5 minut wolniej. Z perspektywy czasu trudno się więc dziwić jego zatargom z prasą, małomówności czy mocno zniechęconej minie.
Ważniejsze porażki Cadela Evansa:
- Siódme miejsce podczas Igrzysk Olimpijskich w Sydney 2000, w czasie, gdy był obrońcą Pucharu Świata
- Utrata różowej koszulki i koszmarny kryzys na dwa dni przed końcem Giro d’Italia 2002
- Niedopuszczenie do składu na Tour de France przez Team Telekom w 2004 (w zamian za to wygrał Tour of Austria)
- Minimalna przegrana z Alberto Contadorem podczas Tour de France 2007
- Przegrana „wygranego” Tour de France z Carlosem Sastre w 2008
- Trzecie miejsce w hiszpańskiej Vuelcie 2009, starta dystansu do czołówki po defekcie w kluczowym momencie wyścigu
- Piąte miejsce w Giro d’Italia 2010, mimo wygranego etapu i liderowania przez dwa dni
- Kontuzja w Tour de France 2010, gdy startował jako mistrz świata i był liderem wyścigu przez jeden dzień
Ważniejsze wygrane Cadela Evansa:
- Dwukrotne zwycięstwo w Pucharze Świata MTB (1998, 1999)
- Dwa drugie miejsca w Tour de France (1997, 1998), mimo jazdy w wyraźnie słabszej niż rywale drużynie
- Mistrzostwo Świata ze startu wspólnego 2009
- Walońska Strzała 2010 w koszulce Mistrza Świata
- Dwie wygrane w Tour de Romandie, wygrana w Tirreno Adriatico
- Wygrana w Tour de France 2011 okraszona zwycięstwem etapowym
Poniżej „the best of” medialnych występów Cadela Evansa