Zaplanowany dla ?górali? wyścig o olimpijskie medale w Rio de Janeiro wygrał specjalista wiosennych klasyków. Rafał Majka był najskuteczniejszym z grona ?wspinaczy? i po świetnej jeździe całej drużyny sięgnął po brązowy medal. Mamy kolejny, rewelacyjny wynik polskiego kolarza!
Kawał zdrowia zostawił dla Majki Michał Kwiatkowski. Tak jak dwa lata temu w Ponferradzie, gdy ?Kwiato? sięgał po tęczową koszulkę mistrza świata, tak i w Rio medal Majki jest efektem świetnej pracy całej drużyny.
Nie byłoby oczywiście olimpijskiego brązu, gdyby sam Majka nie wziął w końcówce sprawy w swoje ręce, nie pokazał świetnej formy, dojrzałości taktycznej i nie miał odrobiny szczęścia. Na ostatnim podjeździe kontrolował ruchy faworyzowanego Vincenzo Nibalego, sam jechał aktywnie a w kluczowym momencie uniknął kraksy.
Na finiszu niewiele mógł zdziałać przeciwko szybszym i mocniejszym na płaskim terenie rywalom, ale przez cały dzień zrobił dość, by znaleźć się w grupie walczącej o medale.
Zarówno Majka jak i jego koledzy z zespołu: Kwiatkowski, Maciej Bodnar i Michał Gołaś od startu do mety decydowali o obliczu rywalizacji. ?Kwiato? szachował rywali obecnością w taktycznej ucieczce, Gołaś i Bodnar pilnowali Majki a ten w kluczowych momentach zachował się tak, jak na prawdziwego lidera przystało.
Mamy więc medal i to jest wielka sprawa. Kolejny ważny sukces polskiego kolarza. Po Mistrzostwie Świata Kwiatkowskiego, po etapach Tour de France i tytułach najlepszego ?górala? Majki, po świetnej jeździe Przemysława Niemca w Giro i Vuelcie, klasycznych sukcesach ?Kwiato? i podium Vuelty dla Majki doczekaliśmy się pierwszego od 1988r podium olimpijskiego w kolarstwie szosowym.
Emocje wokół jazdy Polaków to jedno. Drugie to przebieg rywalizacji i rozstrzygnięcie walki o złoto.
Greg Van Avermaet uznawany za kolarza częściowo niespełnionego ma w końcu swój wielki sukces. Belg, który bezskutecznie próbuje od wielu lat wygrać jeden z ?monumentów? w tym roku świetnie jechał w Tour de France, był przez kilka dni liderem, uciekał i walczył w górach.
Droga do podium w Rio zdecydowanie wiodła przez francuskie szosy. Medale zdobyli zawodnicy, którzy na ?Wielkiej Pętli? co prawda nie ścigali się o wygraną w klasyfikacji generalnej, ale odcisnęli piętno na przebiegu najważniejszego touru sezonu.
Co ważne, zarówno Majka jak i srebrny medalista, Jakob Fuglsang, przejechali już w tym roku i Tour i Giro a Nibali, który pechowo upadł w końcówce potraktował Tour de France jako specyficzny rodzaj przedolimpijskiego zgrupowania.
Komentując Igrzyska w Rio trzeba też wspomnieć o trasie, która ewidentnie nie przystawała jakością do imprezy tej rangi. Kolarze, i to nie byle jacy kolarze, łapali defekty i przewracali się, co miało niebagatelny wpływ na losy wyścigu. Gdyby CPA czy też inne organizacje zrzeszające zawodowców były silniejsze, organizatorzy olimpijskiego wyścigu mieliby ciężkie życie. A tak, cóż, wiemy, że kolarze to twardy naród, ale nie pierwszy raz fatalne traktowanie ich zdrowia i wysiłku bez żadnego szacunku daje do myślenia.
Tak czy inaczej, jak mawiają ?szczęście sprzyja lepszym?. Rafał Majka i jego koledzy byli lepsi, mocniejsi, sprawniejsi, czego efektem jest brązowy medal polskiego kolarza! To tym cenniejsze osiągniecie, że do Rio pojechały niemal wszystkie gwiazdy zawodowego peletonu.
Rywalizacja o olimpijskie medale stała się ważnym wydarzeniem w kalendarzu. Zwycięski Greg Van Avermaet, dla którego złoto to kluczowy moment kariery, będzie zapewne mocno celebrował zdobyty tytuł. I dobrze. Kolarstwo tego potrzebuje!
Jak potoczył się wyścig:
Najlepsza taktyka? Przyspieszyć od startu, utrzymać tempo a następnie mocno zafiniszować. Reprezentacja polskich kolarzy w Rio de Janeiro wdrożyła w życie właśnie ten plan. Efekt? W najbardziej prestiżowej konkurencji, szosowym wyścigu ze startu wspólnego Rafał Majka zdobył brązowy medal!
Zaraz po starcie w ucieczkę zabrał się Michał Kwiatkowski. Wiele kilometrów jechał w niewielkiej grupce, która początkowo odpuszczona, dość szybko została złapana przez peleton na kilkuminutową ?smycz?. ?Kwiato?, Michel Albasini i czy Simon Geschke to nie są zawodnicy, którym w wyścigu o medale ktokolwiek chciałby podarować zbyt dużą przewagę.
Z tyłu wbrew pozorom działo się sporo. Rafał Majka był bezpieczny dzięki towarzystwu Macieja Bodnara i Michała Gołasia. To był bardzo ważny czas, ponieważ w Rio kolarze mieli ciężkie warunki pracy. Co chwilę ktoś łapał defekt, co chwilę ktoś się wywracał na niebezpiecznej trasie o nieprzystającej do rangi wyścigu jakości nawierzchni. Obecność dwóch, mocnych i zaufanych pomocników była więc w takich chwilach bezcenna.
Gdy wyścig wkroczył w kluczową fazę, na ostatnich, najcięższych rundach prowadzących przez wzniesienie Vista Chinesa, po całym dniu w ucieczce Michał Kwiatkowski był jeszcze w stanie podkręcić tempo i swoją pracą oddając Majce wiele zdrowia, zostawił lidera naszej reprezentacji w grupie, z której miała rozegrać się walka o medale.
Przewagę liczebną mieli Włosi. A właściwie nie Włosi, lecz Vincenzo Nibali, który był otoczony nie tylko kadrowiczami (wielką pracę wykonał Caruso, dług z Tour de France względem starszego lidera spłacał Fabio Aru), ale i kolarzami Astany, reprezentującymi w Rio swoje barwy narodowe.
Majka pilnował Nibalego, jechał czujnie i aktywnie. Na szczycie ostatniego podjazdu wraz z Nibalim i Sergio Henao mknął po medal.
I wtedy, na karkołomnych zjazdach, na których wcześniej upadł już Richie Porte z trasy wyleciał najlepiej radzący sobie w takim terenie kolarz w peletonie. Szanse faworyta, Vincenzo Nibalego prysły w jednym momencie gdy Włoch wraz Kolumbijczykiem Henao znaleźli się na asfalcie.
Instynktownie reagujący Majka ominął ich i w tym momencie to on jechał po złoto!
Greg Van Avermaet i Jakob Fuglsang (mentalnie uwolniwszy się od Nibalego) cisnęli ile mogli, we dwójkę, w płaskim terenie, z lepszą posturą na takie końcówki dogonili Polaka a Van Avermaet, najszybszy z całej trójki pewnie sięgnął po tytuł mistrza olimpijskiego.
Zmęczony Rafał Majka dojechał trzeci, zdobywając dla Polski brązowy medal, pierwszy na szosie od 1988r.